'Ze heeft altijd al schrijver willen worden. Van jongs af aan verzon ze haar eigen verhaaltjes. Die schreef ze dan netjes op in een schriftje.' Klinkt dat bekend? Ik heb het in zoveel minibiografiestukjes van met name schrijfsters gezien. En elke keer weer dacht ik: ik ook!

Al was er wel meer, hoor. Ik wilde ook juf worden. Dokter. Advocaat. Zangeres. Algauw bleek ik een typische alfa die toch meer had met woorden en zinnen en verhalen en boeken en schrijven. Heb ik altijd al willen schrijven? Ja, natuurlijk. Heb ik het altijd gedaan? In zekere zin wel - inclusief een jarenlange wensdroom dat ik als songtekstschrijver aan de slag zou kunnen.

Wat nooit hielp was de reality check die ik vaak ongevraagd kreeg. Als ik al durfde zeggen dat ik schrijfster wilde worden, dan kwam er altijd wel iemand met de opmerking dat er al zo veel waren, dat het zo moeilijk is om iets gepubliceerd te krijgen… Ja, dacht ik stilletjes, maar als je het helemaal niet probeert, weet je zeker dat het niet lukt.

Toch liet ik me ompraten. Ik heb heel lang heel weinig voor mezelf geschreven. Mijn 'verhalenmachine' (zie boek van Iris Boter) raakte vastgeroest, mijn innerlijke criticus (zie schrijfboeken op mijn Boekenlegger-blog) leefde zich uit, life got in the way.

En toch is het altijd blijven kriebelen. Opeens was daar een idee dat ik niet naast me neer kon leggen. Een personage dat me op mijn schouder tikte en zei: 'Hé, denk je nog wel eens aan mij?' Toen die deur eenmaal weer op een kiertje stond, kwamen er vanzelf meer ideeën. It's like riding a bicycle (wat ik trouwens ook al heel lang niet meer heb gedaan).

En zo begon ik dit jaar met een paar - redelijk zorgvuldig uit de chaos geplukte - ideetjes. Dat moeten plannen worden, Works-in-Progress (WiPs/WPs). Het jaar is nu meer dan een maand oud, ik ben drie schrijfboeken verder (er liggen er nog vier te wachten), en ik doe mijn best mijn verhalenmachine te oliën met flash fiction en hem aan de praat te houden met notitiesoftware, -boekjes en natuurlijk een handvol blogs, waaronder deze. En dat dus tussen alle vertalingen en familiedingen door.

Laat ik je dan nu eindelijk kort voorstellen aan de WiPs: er is een kinderboek, een spin-off ervan voor wat oudere jeugd, een Young Adult (reeks), een non-fictie idee, een wedstrijdverhaal dat opeens ergens vandaan kwam en dat voor de deadline uitgewerkt wil en moet worden, en een chicklit-achtig verhaal dat herschreven moet worden en hoopt uit te groeien tot boek. Of serie.