Mocht ik het nog niet hard genoeg hebben geroepen: ik kom eventjes een beetje om in de deadlines (zei ze blij). Allemaal voor rond dezelfde tijd. En weet je wat? Ik ga ze halen, alle drie de vertaalprojecten. Die gaan nu eenmaal voor op dingen als zelf verhalen schrijven. En stofzuigen, en zo…
Maar ja, dan duikt opeens de ene schrijfwedstrijd na de ander op in je Facebook-nieuwsoverzicht. Intens gemeen! Bij de eerste weet ik me er nog wel uit te redeneren: nee, ik ga niet meedoen want ze willen een heel boek hebben (tussen 50.000 en 90.000 woorden). En ik ga het niet redden om binnen vijf maanden een heel boek helemaal af te hebben. Bovendien waren de thema's niet helemaal mijn 'ding', en kostte deelname geld.
Dus duikt wedstrijd nummer twee op. Gevraagd woordaantal: 15.000-30.000. Het genre is algemeen genoeg om te kunnen, en opeens vonkt er een idee in mijn hoofd. Ik vind het een leuk idee. Het heeft geen enkel raakvlak met de verhaallijnen die ik al had geselecteerd voor dit jaar. Het zou een spannend verhaal kunnen worden...
Mits ik een plot kan rondkrijgen, want zoals gebruikelijk is mijn idee een beginnetje met algauw wat randverschijnselen, maar een structuur zit er nog niet in. Wel een hoofdpersoon. Nee, wacht. Het gaat om de een, maar we kijken mee met de ander. Handig? Niet bepaald, maar die ander heeft wel meteen een naam. En hij wil niet meer uit mijn hoofd. Hij wil dit verhaal vertellen.
Voor het Kinderboek noteer ik vast wat plotpunten, daarna schuif ik dat en de andere ideetjes opzij. Tussen de vertalingen en dagelijkse dingen door moet nu eerst het Korte Verhaal op papier komen (ja, ik noem dit voor het gemak kort).
Het eerste deel vloeit met gemak uit mijn vingers. Ik besluit het stuk in meerdere delen te hakken en die te verdelen over diverse hoofdstukjes. Ja, leuk, zo bevalt het wel. Nu nog bedenken wat erbij moet. Hoe bouw ik het op, hoe werk ik naar dat grote moment toe? Wat vertel ik allemaal wel en wat niet? Ontstaan er dan gaten in plaats van spanning, of leg ik te veel uit?
Daar moet ik gaandeweg maar achter zien te komen. Plotpunten uitzetten als een soort spoor, en dan kijken of ik het kan volgen. En of het resultaat (pre-herschrijven) voldoende naar wens is. Al mag ik daar niet te streng in zijn, want daar is juist het herschrijven voor.
Dat is iets wat ik eigenlijk op allerlei gekleurde post-its door het hele huis zou moeten plakken: de eerste versie gaat nooit meteen goed zijn. (Leer dat nou eens!)