Momenteel ben ik - tussen alle regulieren dingen door - bezig met een kort verhaal (15.000-30.000 woorden). Je weet wel, voor die wedstrijd waarover ik vorige keer schreef.
Ik ben begonnen de gebeurtenissen voor dit verhaal in te delen in een paar hoofdstukken. Het begin van elk hoofdstuk heb ik bijna direct geschreven, want dat deel van het verhaal zat al in mijn hoofd. Die stukken vloeiden uit mijn vingers alsof ze niet konden wachten om opgeschreven te worden. Daar was ik ook vrij vlug best tevreden mee, op een kleine aanpassing en herschikking na.
Daarna, onder invloed van een paar schrijfboeken, ging ik nadenken over de rest. Met name over wat ik waar en wanneer wilde laten gebeuren, want ik had al een globaal idee over het moment suprème. Daar moet ik alleen wel op een logische manier naartoe werken, met niet al te veel onnodige tekst. En dat gaat nog best stroef...
Per hoofdstukje heb ik wat aantekeningen gemaakt: hier gebeurt dit (net niet), hier komen we erachter dat… en daar ziet/hoort de hoofdpersoon het volgende… Die dingen staan nu in telegramstijl op de juiste plek. Ongeveer, dan. Dus moet ik nu per hoofdstukje die aanwijzingen uitwerken tot een verhalend geheel, een mix van beschrijving en dialoog die het verhaal van begint tot eind draagt, hopelijk met opbouw van spanning (en toch ook niet, want het draait niet om de spanning zelf).
Dat klinkt best eenvoudig, want personages laten spreken is niet zo moeilijk als je je personages eenmaal kent. Maar er komt veel meer bij kijken. Nu moet ik namelijk ook gaan nadenken over de setting, de woordkeuze van je personage, het tijdstip van de dag, de dag van de week, en noem maar op.
In tegenstelling tot mijn NaNoWriMo-verhaal van twee jaar geleden, kan ik nu niet gewoon doortikken met mijn verstand op nul. Ten eerste is er een maximumwoordaantal (maar dat haal ik toch niet), ten tweede is er een deadline (en dat is inclusief alle revisie die nog moet plaatsvinden straks) en ten derde had ik voor NaNoWriMoeen hele maand vrijgemaakt waarin ik niets anders hoefde te doen dan dat ene verhaalidee uitwerken.
Dat is nu wel anders: ik moet drie deadlines halen die ongeveer rond dezelfde tijd liggen, voor twee kleine kinderen zorgen en ook in de gaten houden dat ik niet vergeet te eten, drinken en slapen. (Dat laatste klinkt overdreven dramatisch, maar veel jonge moeders herkennen het vast: je bent zo met de kleintjes bezig dat je jezelf vergeet, en dus te weinig drinkt, eet en overleeft op koffie.)
Daar komt nog eens bij dat ik voor dit verhaal heel erg de drang voel dat elke zin al goed moet zijn voor ik er een punt achter plak. Omdat ik zo weinig tijd heb. Logisch, ja. Maar zeker ook gestoord, want daar heb je dus je herschrijfrondes voor. Je weet wel, het moment dat je darlings er weer net zo hard aan gaan. Dus voorlopig moet het ik mezelf niet te moeilijk maken: gewoon doortikken tot het verhaal er is. En nou hup!