Ik ben ongeveer twee maanden geleden begonnen met het Korte Verhaal voor de wedstrijd. De deadline is eind deze maand. Sinds ik het stuk van begin tot eind heb getikt, heb ik het twee keer doorgelezen een aangepast (lees: nog meer geschreven). Maar nu ligt het al een paar weekjes stil.
De reden daarvoor is geen gebrek aan motivatie, maar de Drukte van Andere Dingen. Er moeten diverse vertalingen af, de bouwvakkers zijn gestart met de sloop van onze woonkamermuur in verband met een verbouwing, mijn zoontje ging voor het eerst naar school (alleen de ochtenden) en dan moet je ook je hele dagschema weer opnieuw indelen (inclusief eerder slapen 's avonds!), en dochtertje kan zich nu zo goed voortbewegen dat je haar geen moment uit het oog mag verliezen.
Al die dingen houden mij flink van het schrijven. Als ik al rustig achter mijn laptop kan kruipen, dan moet ik aan het werk. Te vaak laat ik me daarbij nog afleiden door social media - je kent het wel, je 'zoekt even iets op' en tien minuten later merk je dat je volledig bent afgedwaald en tig klikken verder bent. Waar ik ook goed in ben, is 'eventjes' op Twitter of FB kijken als ik vastloop met een zin - dat werkt prima om iets anders te denken en dan weer fris die zin aan te pakken - en dan dus allerlei berichten lezen en tikken en doen en... oeps, weer afgeleid.
's Avonds is het tegenwoordig ook lastig om meteen achter de tekstverwerker te kruipen zodra het stil is om me heen en te vertalen als een machine. Want net op dat moment zakt ook mijn adrenaline tot ergens onder het nulpunt. Ik ben moe, ik moet eigenlijk op tijd (zo niet eens een keertje vroeg) gaan slapen, en mijn ogen hebben moeite met focussen, of ze zakken gewoon dicht. Dan nog is het werk dat op me wacht, niet het verhaal. Werk moet eerst af.
Het enige nadeel is dat je na twee van die weken - met puinhoop en viezigheid in huis, met door de storm en regen naar school lopen, met handenbindertjes en deadlines - toch ook merkt dat je motivatie om nog steeds dat verhaal te schrijven langzaam begint in te zakken. Gelukkig gaat het nu om een wedstrijd en is het verhaal af genoeg. Het kan alleen nog beter. (Want het kan altijd beter.)
Maar stel je voor dat ik nu bezig was met een boek. Een van de boeken die (hoe gedeeltelijk ook) in mijn hoofd zitten. Dan zou ik net zo hard een motivatiedipje hebben gehad nu. Zonder dat er een wedstrijdelement of deadline aan vast zit. Zonder de belofte of ook maar de hoop dat het ooit wordt uitgegeven. Zou ik dan wel weer de energie en het enthousiasme vinden om bij gelegenheid weer verder te gaan? En als die gelegenheid nou lang op zich laat wachten...?
Ik heb genoeg schrijfboeken gelezen om te weten dat schrijvers vaak een bepaalde tijd op de dag inplannen voor het schrijven. "Van zo laat tot zo laat ben ik bezig, wil ik niet gestoord worden, gaan de social media uit." Niet vreemd dat dit vaak 's ochtend vroeg of 's avonds laat is, als alle andere dagelijkse dingen klaar zijn of nog moeten beginnen. Dat zit er voor mij voorlopig echt even niet in. Geen smoes, gewoon de werkelijkheid.
Maar weet je wat? Zelfs terwijl ik dit schrijf, fluistert dat eeuwige kritische stemmetje me in dat het wel goed komt. Dat ik nu inderdaad even moet toegeven dat er belangrijkere dingen zijn, waaronder mijn eigen gezondheid, en dat ik straks vanzelf wel toe kom aan al die WiPs in mijn hoofd. Misschien is het wel goed om nu de tijd te nemen die WiPs nog wat langer te laten sudderen. Over het Kinderboek had ik laatst nog second thoughts, en juist over het Non-Fictieboek weer nieuwe ingevingen. Inclusief positieve feedback van mensen die over het idee hebben gehoord. Ik hoop dat dat motivatie genoeg is voorlopig. Want daar moet ik het even mee doen.