Het stormt. Niet alleen buiten, maar ook binnen. In mijn hoofd. Ik heb al knallende koppijn die met dit weer alleen maar schuddebuikt als ik met een paracetamolletje kom aanzetten, maar ik krijg de gedachtestroom die eronder schuilgaat ook niet stil.

Het begint met een to-do-lijstje. Het is zondag, dus wasdag. Drie keer eraan denken een was te draaien, straks de droger niet vergeten (en dat filter), en alles wat daar niet in mag moet nog netjes worden opgehangen. Qua kleren is dat dus bijna alles.

Het lijstje wordt langer als ik iets verder kijk dan mijn neus lang is. Hier ligt nog een klusje, daar had ik nog iets niet helemaal afgemaakt. En als de kindjes slapen - en hun papa ze daarin op zeer meegaande wijze begeleidt - moet ik aan de slag met mijn lopende vertaling, een leuk kinderboek dat op zich lekker weg tikt, mits mijn hoofd leeg genoeg is en er niet de hele tijd doorheen zit te tetteren. En daar is het vandaag bijzonder goed in.

Ik moest namelijk denken aan de laatste keer dat ik hier een berichtje plaatste. Afgelopen zomer, alweer. Toen zat ik vol schrijfplannen, met een strak rijtje van Works in Progress die ik allemaal wel eventjes ging schrijven. Met de slag om de arm dat de kindjes en de vertalingen voorgaan. Zo ben ik nu dus enkele maanden verder, komen er aardig wat vertalingen van mij uit, maar het schrijfwerk is blijven liggen.

Sterker nog, een paar van die WiP'jes zijn gesneuveld. Of, laten we het optimistisch houden: 'under construction'. Dat kan makkelijk, want ik was er toch nog niet aan begonnen. Liever nu sleutelen aan een vage verhaallijn dan hele hoofdstukken weggooien omdat ik het bij nader inzien beter anders kan doen. (Zie je? Overal de positieve kant van blijven zien.)

Het kinderboek van vorig jaar wacht op een nieuwe ingeving. Het moet sterker, leuker, bijzonderder - het moet kiezen tussen een avontuur of humor, en boven alles moet ik een centraal 'probleem' of een centrale gebeurtenis hebben. Voor het YA-boek zijn er genoeg ideetjes die een aantal hoofdstukken vullen, zonder dat het echt ergens naartoe gaat. Ik wil ook daar iets ongewoons, iets onvoorspelbaars, iets memorabels. Op de plank ermee. 

En dat kan, want ik voel me nu meer geroepen iets te doen met het Non-Fictie plan dat al een tijdje in mijn hoofd zit. Daar kwam laatst weer wat inspiratie voor naar boven. Ook het korte verhaal van vorig jaar heeft, dankzij fijne feedback, mogelijkheden om uit te groeien tot het boek dat ik er graag van zou maken. En die eerste publicatie van een kort verhaal (in de Sinterklaasbundel) smaakt naar meer, dus ook dat, en een groter broertje, staat op de planning.

En dus, als je even rustig in de badkamer bezig bent en de kinderstemmetjes wat verder weg zijn, in de woonkamer bij papa, klinkt er ineens een ander stemmetje. Weer zo'n ideetje dat zich afvraagt of ik er niet iets in zie. Geen papier of pen in de buurt. Mijn eigen interne geheugen moet eerst eens gedefragmenteerd worden wil ik het zelf kunnen onthouden. En dan nog... leuk ideetje, ik heb nu even echt geen tijd.

Afgelopen maand heb ik een YA-vertaling ingeleverd van 90.000 woorden. Het was krap en hard doorwerken - en dus had ik twee of drie keer zieke kindjes in die tijd - en het volgende boek mag er meteen achteraan. Een leuk kinderboek. En ik verheug me ook al op de volgende YA, een tweede deel van drie. En voor daarna zijn er ook al wat projecten aangekondigd die ik graag allemaal zou doen. Even de deadlines afwachten om te kijken of dat lukt. (En manlief vraagt nogmaals of ik niet vergeet de vakantie dit jaar ook echt vrij te houden als vakantie. Schrijven mag, vertalen niet. Misschien helpt het als hij het zegt.)

Ik houd van mijn werk - ik vertaal graag (en goed, als ik zo vrij mag zijn). Graag zou ik zelf ook boeken schrijven, maar dat is zo'n onzeker pad dat ik er geen vertalingen voor af wil of durf te zeggen. Het zou mooi zijn als je opeens een boekwerk in handen hebt dat je op goed geluk kunt rondsturen naar uitgevers, maar ik weet van mezelf dat ik het best schrijf als ik in een ruk kan doorwerken. (Wat dat betreft beviel NaNoWriMo wel, maar dat is ook al drie jaar geleden.)

Het plan voor de rest van dit jaar is dus (hoofd)stukje bij beetje te gaan schrijven. Desnoods aan alle drie de projecten door elkaar heen, dat schijnen 'echte' schrijvers ook wel eens te doen. Aan inzet, discipline en enthousiasme geen gebrek. Aan tijd en energie wel. Want de komende paar vertalingen zijn weer zo leuk dat ik me daar ook alweer op verheug...