Vanaf nu wil ik echt vaker aan de slag om van een idee (of meer) een boek/verhaal te maken, en mee te doen met wedstrijden. Ik probeer hier bij te houden hoe het me vergaat, met mijn WiPs, of Works-in-Progress, tussen alle boekvertalingen door.
Reacties zijn welkom, maar dat kan dankzij dit template alleen via de knoppen hier rechtsboven (of via mijn blogs).
(Image: CC BY-ND, (c) Artist: Frits Ahleveldt-Laurvig)
(Hoofd)stukje bij beetje
Het stormt. Niet alleen buiten, maar ook binnen. In mijn hoofd. Ik heb al knallende koppijn die met dit weer alleen maar schuddebuikt als ik met een paracetamolletje kom aanzetten, maar ik krijg de gedachtestroom die eronder schuilgaat ook niet stil.
Het begint met een to-do-lijstje. Het is zondag, dus wasdag. Drie keer eraan denken een was te draaien, straks de droger niet vergeten (en dat filter), en alles wat daar niet in mag moet nog netjes worden opgehangen. Qua kleren is dat dus bijna alles.
Het lijstje wordt langer als ik iets verder kijk dan mijn neus lang is. Hier ligt nog een klusje, daar had ik nog iets niet helemaal afgemaakt. En als de kindjes slapen - en hun papa ze daarin op zeer meegaande wijze begeleidt - moet ik aan de slag met mijn lopende vertaling, een leuk kinderboek dat op zich lekker weg tikt, mits mijn hoofd leeg genoeg is en er niet de hele tijd doorheen zit te tetteren. En daar is het vandaag bijzonder goed in.
Lees meer...
Over de feedback op het Korte Verhaal
Het lijkt alsof het pas gisteren was dat ik een blogpost schreef over de longlist van de schrijfwedstrijd waar mijn Korte Verhaal aan meedeed. (Het was echter eind juli. De tijd vliegt als je... je weet wel.) Endan met name over het feit dat mijn naam er niet op stond. Of, eigenlijk, met name over hoe vervelend het is dat je deelname aan een schrijfwedstrijd daar vaak eindigt, terwijl je juist zo graag wilt weten wat ze er dan wél van vonden. (Lees hier meer, dat scheelt mij hier weer tikwerk.)
In dit geval was de organisator van de wedstrijd zo vriendelijk om op verzoek wel kort feedback te geven, en ik moet zeggen dat ik best tevreden was met de complimenten, en dat ik ook echt iets kon met de opmerkingen: er werd (volgens één jurylid) te veel gevloekt, je kon je als lezer niet goed inleven in de hoofdpersoon omdat je hem te weinig leert kennen, en er mocht toch nog wat meer 'show' en minder 'tell' in.
Lees meer...
De Druk(te) van Andere Dingen
Ik ben ongeveer twee maanden geleden begonnen met het Korte Verhaal voor de wedstrijd. De deadline is eind deze maand. Sinds ik het stuk van begin tot eind heb getikt, heb ik het twee keer doorgelezen een aangepast (lees: nog meer geschreven). Maar nu ligt het al een paar weekjes stil.
De reden daarvoor is geen gebrek aan motivatie, maar de Drukte van Andere Dingen. Er moeten diverse vertalingen af, de bouwvakkers zijn gestart met de sloop van onze woonkamermuur in verband met een verbouwing, mijn zoontje ging voor het eerst naar school (alleen de ochtenden) en dan moet je ook je hele dagschema weer opnieuw indelen (inclusief eerder slapen 's avonds!), en dochtertje kan zich nu zo goed voortbewegen dat je haar geen moment uit het oog mag verliezen.
Lees meer...
Wacht niet tot de vliezen breken
Mijn 'korte' verhaal telt inmiddels meer dan 7000 woorden, inclusief aantekeningen voor de hoofdstukken die ik nog moet schrijven. Naar mijn gevoel zit er een redelijke opbouw in, een soort stijgende lijn, maar het is allemaal nog lang niet zo spannend als ik had gehoopt. Ik wilde eigenlijk naar het moment suprème toe steeds een beetje meer laten doorschemeren, maar je kunt nu eenmaal niet midden in een verhaal vallen zonder een en ander gaandeweg uit te leggen.
Lees meer...
Doortikken tot het verhaal er is
Momenteel ben ik - tussen alle regulieren dingen door - bezig met een kort verhaal (15.000-30.000 woorden). Je weet wel, voor die wedstrijd waarover ik vorige keer schreef.
Ik ben begonnen de gebeurtenissen voor dit verhaal in te delen in een paar hoofdstukken. Het begin van elk hoofdstuk heb ik bijna direct geschreven, want dat deel van het verhaal zat al in mijn hoofd. Die stukken vloeiden uit mijn vingers alsof ze niet konden wachten om opgeschreven te worden. Daar was ik ook vrij vlug best tevreden mee, op een kleine aanpassing en herschikking na.
Daarna, onder invloed van een paar schrijfboeken, ging ik nadenken over de rest. Met name over wat ik waar en wanneer wilde laten gebeuren, want ik had al een globaal idee over het moment suprème. Daar moet ik alleen wel op een logische manier naartoe werken, met niet al te veel onnodige tekst. En dat gaat nog best stroef...
Lees meer...
Wedstrijdje doen?
Mocht ik het nog niet hard genoeg hebben geroepen: ik kom eventjes een beetje om in de deadlines (zei ze blij). Allemaal voor rond dezelfde tijd. En weet je wat? Ik ga ze halen, alle drie de vertaalprojecten. Die gaan nu eenmaal voor op dingen als zelf verhalen schrijven. En stofzuigen, en zo…
Maar ja, dan duikt opeens de ene schrijfwedstrijd na de ander op in je Facebook-nieuwsoverzicht. Intens gemeen! Bij de eerste weet ik me er nog wel uit te redeneren: nee, ik ga niet meedoen want ze willen een heel boek hebben (tussen 50.000 en 90.000 woorden). En ik ga het niet redden om binnen vijf maanden een heel boek helemaal af te hebben. Bovendien waren de thema's niet helemaal mijn 'ding', en kostte deelname geld.
Dus duikt wedstrijd nummer twee op. Gevraagd woordaantal: 15.000-30.000. Het genre is algemeen genoeg om te kunnen, en opeens vonkt er een idee in mijn hoofd. Ik vind het een leuk idee. Het heeft geen enkel raakvlak met de verhaallijnen die ik al had geselecteerd voor dit jaar. Het zou een spannend verhaal kunnen worden...
Lees meer...
Meet... the WiP'jes (en mij).
'Ze heeft altijd al schrijver willen worden. Van jongs af aan verzon ze haar eigen verhaaltjes. Die schreef ze dan netjes op in een schriftje.' Klinkt dat bekend? Ik heb het in zoveel minibiografiestukjes van met name schrijfsters gezien. En elke keer weer dacht ik: ik ook!
Al was er wel meer, hoor. Ik wilde ook juf worden. Dokter. Advocaat. Zangeres. Algauw bleek ik een typische alfa die toch meer had met woorden en zinnen en verhalen en boeken en schrijven. Heb ik altijd al willen schrijven? Ja, natuurlijk. Heb ik het altijd gedaan? In zekere zin wel - inclusief een jarenlange wensdroom dat ik als songtekstschrijver aan de slag zou kunnen.
Wat nooit hielp was de reality check die ik vaak ongevraagd kreeg. Als ik al durfde zeggen dat ik schrijfster wilde worden, dan kwam er altijd wel iemand met de opmerking dat er al zo veel waren, dat het zo moeilijk is om iets gepubliceerd te krijgen… Ja, dacht ik stilletjes, maar als je het helemaal niet probeert, weet je zeker dat het niet lukt.
Lees meer...